"Igrzyska śmierci" - Suzanne Collins

 

Tytuł: Igrzyska śmierci

Autor: Suzanne Collins

Wydawnictwo: Media Rodzina

Liczba stron: 352

6-/10

Ostrzegam, że dziś nie obędzie się bez małych spoilerów, chociaż podejrzewam, że niewiele jest osób, które nie znają tej książki ;)

Różnie u mnie bywa z hitami książkowymi. Czasem daję się skusić reklamom (tak, jak to było w przypadku "Zanim się pojawiłeś"), czasem takie książki muszą swoje u mnie odczekać, a czasem po prostu po nie nie sięgam. W sumie "Igrzyska śmierci" należały do tej ostatniej grupy, bo literatura młodzieżowa jakoś nie wpisuje się w moje klimaty, ale dałam się namówić koleżance i zaczęłam czytać.

Podejrzewam, że większość, czy to dzięki filmowi, czy dzięki książkom, zna fabułę "Igrzysk śmierci", ale, gwoli ścisłości, kilka słów na ten temat musi się pojawić. Akcja rozgrywa się w totalitarnym państwie Panem, zbudowanym na gruzach USA, podzielonym obecnie na 12 dystryktów. Kilkadziesiąt lat wcześniej dystrykty (wtedy było ich 13) zbuntowały się przeciw władzy, wywołując wojnę domową. Rebelia została krwawo stłumiona, a żeby przypominać mieszkańcom o konsekwencjach, Kapitol, będący stolicą Panem, co roku organizuje Głodowe Igrzyska, w których muszą wziąć udział po dwie młode osoby - chłopak i dziewczyna - z każdego dystryktu. W takich realiach żyje Katniss Everdeen, główna bohaterka i narratorka, która po śmierci ojca staje się głową rodziny i opiekuje się matką oraz młodszą siostrą. Życie w jednym z najbiedniejszych dystryktów zmusza ją do ciągłej walki o przetrwanie swoje i najbliższych, którzy są od niej zależni. Kiedy okazuje się, że będzie musiała wziąć udział w igrzyskach, Katniss zdaje sobie sprawę, że jej klęska oznaczać będzie również koniec jej bliskich, a zwycięstwo zapewni im dobrobyt. 

 Mimo tego, że nie przepadam za literaturą młodzieżową, "Igrzyska śmierci" przeczytałam dość szybko. Akcja jest tutaj dynamiczna, mamy sporo ciekawych jej zwrotów. Przede wszystkim nie jest to zwykłe czytadło. Myślę, że oprócz kilku godzin rozrywki, książka może skłonić młodego czytelnika do refleksji. Co prawda to walka na igrzyskach jest głównym wątkiem, ale między tym wszystkim dostrzegamy, że Katniss nie walczy tylko o własne życie, czy zdobycie chwały; przede wszystkim jej celem jest ochrona rodziny, to ona jest dla dziewczyny najważniejsza. 

Drugą ciekawą rzeczą jest sama idea igrzysk. Są one swego rodzaju karą dla mieszkańców za wcześniejsze nieposłuszeństwo, pokazują bezduszność systemu. Nie są zwyczajną rozrywką dla mas, dwudziestu czterech młodych ludzi ma się zmierzyć ze sobą, ta śmiertelna walka ma wyłonić tylko jednego zwycięzcę, a skoro każdy dystrykt wysyła dwóch trybutów, muszą oni się liczyć z koniecznością zabicia swojego pobratymca. Sojusze zawierane między walczącymi są  tymczasowe, gdyż każdy wie, że prędzej, czy później między trybutami dojdzie do walki. Konieczność zdobycia niezbędnych przedmiotów zmusza uczestników do wręcz barbarzyńskich zachowań. Do tego wszystkiego dochodzi prezentacja trybutów przed igrzyskami - istna marketingowa szopka, która ma zapewnić im jak najwięcej sponsorów. Gdzie w tym wszystkim jest miejsce na jakieś zwykłe, ludzie zachowania i uczucia? I co, jeśli one jednak się pojawią? 

Całą historię poznajemy z perspektywy głównej bohaterki. Dzięki temu znamy jej rozterki, czy wątpliwości. Katniss jest odważna i zdeterminowana, często wykazuje się sprytem, ale także, mimo całego bezsensownego okrucieństwa igrzysk, stara się nie zatracić swojego człowieczeństwa i nie daje porwać się szaleńczemu okrucieństwu, którym wykazują się inni walczący. Jest tylko jedna rzecz, która wkurzała mnie niemiłosiernie i przez którą wiele razy miałam ochotę rzucić tę książkę w diabły. Mianowicie, dlaczego, autorka zrobiła z Katniss taką totalną idiotkę w sprawach uczuciowych?!?! No serio?! Dobra, na początku mogła myśleć, że przy prezentacjach wszystkie zagrywki Peety są ustawione, ale później, kiedy na przykład zaczął opowiadać o tym, jak podkochiwał się w niej jako dziecko? Ja rozumiem, odrealniona sytuacja, walka o przeżycie, sponsorzy itepe, ale, słodki jeżu w morelach, mogła jej się chociaż zapalić jakaś lampeczka, że to, co robi Peeta wydaje się dziwnie prawdziwe. A już szczególnie na nerwy działały mi momenty, w których sceny romantyczne były aż nazbyt oczywiste i myślę, że każdy czytelnik połapał się, że coś jest na rzeczy, a w tym momencie autorka wciska w usta Katniss teksty w stylu: "Ależ on świetnie udaje", albo "Peeta doskonale wczuł się w rolę". Owszem, perypetie uczuciowe są tutaj dobrym punktem wyjścia do zdarzeń w drugiej części, ale według mnie można było przedstawić je jakoś bardziej logicznie, bo w tej kwestii główna bohaterka bardzo straciła w moich oczach.

Niemniej jednak mam zamiar przeczytać całą trylogię, bo jestem ciekawa jak potoczą się losy Katniss. W sumie na film chyba też się skuszę, żeby zweryfikować swoje wyobrażenia na temat bohaterów i przede wszystkim areny walki trybutów. W ogólnym rozrachunku, spokojnie mogę polecić "Igrzyska śmierci" młodym czytelnikom, szczególnie, jeżeli wątek miłosny/uczuciowy nie jest dla nich priorytetem.