"Do sądu przychodzi się po wyrok, a nie po sprawiedliwość" - Behawiorysta Remigiusza Mroza

Nie było mi zbyt spieszno do poznania twórczości pana Mroza, oj nie było. I pewnie gdyby nie pewien sklep z owadem w logo, w którym kieszonkowe wydanie "Behawiorysty" było za dyszkę, pewnie w dalszym ciągu nasze drogi by się nie skrzyżowały. Ale oto nastała ta wiekopomna chwila, a co z niej wynikło? - Już Wam mówię (a raczej piszę :D)

 

Tytuł:Behawiorysta

Autor: Remigiusz Mróz

Wydawnictwo: Filia

Liczba stron: 500

Ocena: 6/10 

Nie mam absolutnie żadnego odniesienia do wcześniejszych książek Mroza, więc nie będzie tu żadnych porównań, a po prostu moje subiektywne wrażenia.

Akcja zaczyna się bez żadnych podchodów, od razu jesteśmy wrzuceni w sam środek wydarzeń. Zamachowiec napada na jedno z opolskich przedszkoli, w którym barykaduje się z dziećmi i ich opiekunami. Grozi ich zabiciem, jednak szkopuł w tym, że nie dość, że nie przedstawia żadnych żądań, to wszytko jest transmitowane na żywo w Internecie. Władzę nad życiem oddaje widzom, którzy poprzez głosowanie mają zadecydować o losie zakładników. Tak zaczyna się Koncert Krwi, w którym zamachowiec jest jedynie Kompozytorem, a ludzie trzymający w ręku los innych jego dyrygentami. Policja, a jakżeby inaczej, nie może wskórać zbyt wiele, dlatego zwraca się po pomoc do Gerarda Edlinga - okrytego złą sławą byłego prokuratora, który jest specjalistą od mowy ciała.

Prawda, że brzmi ciekawie? Ja się skusiłam, jednak akcja na początku rozwija się bardzo niespiesznie, a napięcie jest oszczędnie dawkowane. Prawdę mówiąc, w pewnym momencie marzyłam tylko o tym, żeby zagadka Kompozytora  została rozwiązana, ale niespecjalnie interesowało mnie, jak do tego dojdzie. Również sam tytułowy Behawiorysta mnie nie zachwycił. Wydawał się mało interesujący, wycofany i pozbawiony ekspresji, choć nie można mu odmówić inteligencji i wprawnego oka, które potrafi wychwycić najdrobniejsze niuanse ludzkiego zachowania.

Właśnie motyw mowy ciała bardzo przypadł mi do gustu. Na co dzień raczej nie zastanawiam się, ile zdradza moje ułożenie ciała w danej chwili, tymczasem okazuje się, że nawet  najdrobniejszy gest może wiele powiedzieć. Kolejny ciekawy zabieg to oddanie społeczeństwu władzy nad życiem i śmiercią przypadkowych ludzi. Czytelnik również zostaje w to wciągnięty, bo prędzej czy później sam zaczyna zastanawiać się nad tym, jakiego wyboru by dokonał. A nie jest to proste, bo wcale nie opiera się na zasadzie "zabić, czy oszczędzić". Autor wykorzystał dylematy moralne ciężkiego kalibru i grał na emocjach bez litości. Przy tym zrobił z Kompozytora naprawdę przebiegłego przeciwnika. Przez długi czas walka z nim ma wymiar rozgrywki intelektualnej, a na szali leży ludzkie życie. Policja z pomocą Behawiorysty chce uprzedzić następny krok psychopaty, jednak ten wodzi ich za nos i sprawia, że tańczą, jak im zagra (słowo daję, że te nawiązania muzyczne to tak same z siebie, a nie że specjalnie w odniesieniu do Koncertu Krwi :D).

Kiedy te właśnie praktycznie niemożliwe do rozwiązania dylematy mnie pochłonęły, nastąpił pierwszy większy zwrot akcji, który zresztą  dał początek lawinie wydarzeń. I wiecie co? No po prostu nie mogłam dojść po nim do siebie, bo był tak absurdalny i niedorzeczny, że głowa mała. Jeśli napiszę więcej, to będzie duży spoiler, w każdym razie w tak rażącą niekompetencję to nawet ja nie mogę uwierzyć.

Szukanie przez śledczych jakiegoś punktu odniesienia, który pozwoliłby przybliżyć się do ujęcia powiodło przez kilka ciekawych tematów, jak na przykład mniejszości narodowe, kościół, syndrom sztokholmski, czy hybristofilia (tak, ja też nie miałam pojęcia o istnieniu czegoś takiego dopóki nie przeczytałam o tym u Mroza). Ten miszmasz pozwolił łączyć elementy układanki, jednak wydarzenia w końcówce są tak straszliwie poupychane i dochodzi mnóstwo wcześniej nieporuszanych aspektów, że odniosłam wrażenie, jakby autor dostał jakiegoś nagłego napływu weny i musiał umieścić w książce wszystkie pomysły. No i niestety, jak dla mnie sprawiło to wrażenie pisania naprędce. Zakończenie natomiast z jednej strony sprawia, że ciągle myślę o "Behawioryście", ale z drugiej zostawia jakiś taki niedosyt. Niektóre wątki mogłyby być bardziej rozwinięte.

Słowem podsumowania: "Behawiorystę" czytało mi się dobrze i szybko, jednak nie jest to dla mnie mistrzostwo świata. Myślę jednak, że kiedyś wrócę do twórczości pana Mroza, chodzi za mną seria o Joannie Chyłce, ale póki co nie będzie to mój priorytet. W każdym razie pana Remigiusza nie skreślam i mam nadzieję, że nasze następne spotkanie będzie bardziej owocne :D

Czytałam wiele bardzo pozytywnych recenzji tej książki, dlatego ciekawi mnie, czy jestem odosobniona w swojej opinii. Dajcie znać o tym co Wy sądzicie o "Behawioryście" :)

Big up!