Diabolika - S. J. Kincaid

 





Tytuł:Diabolika

Autor: S. J. Kincaid

Wydawnictwo: Otwarte

Liczba stron: 400

Ocena: 8/10 

Jakoś ostatnio odeszłam od tego, co zwykle czytam. Dawno nie było tu powieści historycznej, biografii, czy jakiejś typowej fantastyki. Chyba włączył mi się sezon na poszukiwania, czy coś takiego. Tym razem z lekkim opóźnieniem uległam wszechobecnej reklamie i sięgnęłam po "Diabolikę".

Oprócz pochlebnych recenzji, które zbiera książka, moją uwagę przykuła okładka (znowu :D). Motyl, kojarzony zazwyczaj z delikatnością tutaj w połowie naszpikowany jest śmiercionośnymi ostrzami. Myślę, że to dobra metafora głównej bohaterki. Nemezis jest diaboliką - humanoidem, którego DNA zmodyfikowane zostało w taki sposób, aby służyć jedynie tej osobie, z którym jest związany. W momencie zagrożenia swojego pana diaboliki stają się działającymi instynktownie maszynami do zabijania, a ochrona tego, któremu służą ma być jedynym ich celem, dlatego też są swego rodzaju towarem luksusowym, na który mogą sobie pozwolić najbogatsi i najbardziej wpływowi ludzie w galaktyce. Nemezis została związana z Sydonią Impirian - córką senatora. Wśród wielu modyfikacji, które przeszła diabolika, jedną z nich było nadanie jej zdolności kochania swojej pani. To czyni ją jeszcze bardziej oddaną, ale również szaleńczo niebezpieczną. Nic więc dziwnego, że kiedy senator Impirian popada w niełaskę u cesarza, a Sydonia ma stawić się na jego dworze, Nemezis nie waha się zająć jej miejsca i stawić czoła dworskim intrygom, zagrwkom politycznym i tyranii.

Pierwsze 50-70 stron nie zachwyciło mnie. Nie początku nie mogłam pozbyć się porównywania (wszech)świata przedstawionego z "Diuną". W "Diabolice" akcja również rozgrywa się w odległej przyszłości, gdzie nasza współczesność jest reliktem przeszłości, panuje intergalaktyczna monarchia oraz podział klasowy, skolonizowano odległe planety, niemal wszystkim zajmują się roboty, a ingerencja w ludzkie DNA i modyfikacje ciała poprzez odmładzanie i zmiany cech charakterystycznych są na porządku dziennym. Zaciekawił mnie natomiast motyw odejścia od postępu technologicznego. Zaprzestano nauk ścisłych, książki, zwłaszcza traktujące o technologiach, są zakazane (sic!), a podstawą systemu jest helionizm, czyli czczenie Kosmosu. Osobiście trudno było mi to przetrawić, bo porzucenie nauki, za wyjątkiem chemicznego "podkręcania" środków odurzających dla elit, to jakaś abstrakcja. Jednak stało się to ciekawym elementem fabuły, bo przecież każda maszyna w końcu się zepsuje. 

Mimo wszystko dalej nie byłam przekonana i kiedy myślałam sobie, że, choć bardzo tego nie chciałam, trafiłam na sztampową młodzieżówkę, a Nemezis jako Sydonia, niczym farbowany lis, będzie sobie hasać po dworze i wplącze się w jakiś trójkąt miłosny, przyszedł pierwszy zwrot akcji, po którym zbierałam szczękę z podłogi. To było niespodziewane i... mocne, ale dzięki temu akcja ruszyła z kopyta i pędziła jak szalona, a ja nie mogłam się oderwać.

Oczywiście, zdarzały się w dalszym ciągu przewidywalne momenty, ale były jakby zapalnikiem do dalszego rozwoju akcji. Na ogromny plus zasługuje kreacja Tyrusa - pierwszego następcy tronu. No po prostu rewelacja :) Za maską wariata kryje się niezwykle inteligentny i bystry człowiek, który widzi konieczność zmian dotychczasowego porządku. Jego spryt, zimna kalkulacja i wykorzystywanie tego, jak jest postrzegany do budowania nowego układu politycznego po prostu zachwycały. Kiedy jednak już robiłam mu miejsce na liście książkowych mężów, za każdym razem pojawiała się jakaś malutka przesłanka, która zasiewała ziarno niepewności co do jego motywów. I to też było świetne. 

Wśród innych bohaterów na uwagę zasługuje również Cygna - matka cesarza. Wyrachowana i żądna władzy, której, z racji urodzenia nie mogła dostąpić, niczym szara eminencja pociąga za sznurki, realizując swoje cele. Nie cofnie się przed niczym, łącznie z wymordowaniem połowy rodziny (to nie spoiler :D), a wszystko to robi w białych rękawiczkach. Ja mam chyba jakąś niezdrową słabość do tego rodzaju bohaterów. Niby nie można ich lubić, ale mnie jakoś zawsze bardzo pasuje, jeśli czarny charakter jest do bólu czarnym charakterem. 

Kolejnym plusem jest logika konstrukcji fabuły. Chodzi mi o to, że żaden wątek nie jest z d...rzewa wzięty. Choć czasem widać, że pewne zdarzenia są trochę naciągnięte, to jednak dzięki temu fabuła jest spójna i czytelnik nie musi się zastanawiać, co to się tu zadziało. Oprócz tego biję pokłony za nienachalny wątek romantyczny, który rozwija się dopiero daleko za połową książki, oraz za brak trójkąta miłosnego. Chociaż z drugiej strony można się go w pewnym momencie dopatrzeć, jednak nie jest to ani oczywiste, ani tym bardziej oklepane.

Skoro się tak zachwycam i zachwycam, niczym profesor Bladaczka Słowackim, to muszę powiedzieć, co podobało mi się chyba najbardziej. I jest to bardzo trafna ocena kondycji człowieczeństwa. Wiele wątków z wyimaginowanej rzeczywistości można spokojnie odnieść do współczesności - lenistwo, zatarcie więzi międzyludzkich, nieudolność rządzących, płytkość w osądach, szeroko pojęte wygodnictwo. W świecie wykreowanym przez Kincaid maszyny lub odpowiednio zmodyfikowane humanoidy robią za ludzi dosłownie wszystko. Nie trzeba się spotykać, bo jest wirtualna rzeczywistość, nie ma lekarzy - są medboty, nie trzeba gotować, sprzątać po sobie i samodzielnie się ubierać, bo są serwitorzy, a gdy chcesz usunąć sobie kilka zmarszczek, usunąć bliznę, zmienic kolor oczu czy wyprostować nos to masz kosmetoboty. Czyż to nie jest piękne? No właśnie nie jest, bo ludzie uznali, że skoro jest jak jest, to nie muszą niczego udoskonalać. Najważniejsze, żeby wszystko dobrze wyglądało. A zbudowana potęga chwieje się jak kolos na drewnianych nogach...

W "Diabolice" autorka nie szczędzi drastycznych scen i okrucieństwa, jednak dzięki temu książka nie jest jednowymiarowa i skłania czytelnika do zaangażowania się w historię. Im bliżej do końca, tym więcej ciekawych zwrotów akcji. Do tego stopnia, że do końca nie wiadomo, czy wzniosłe pobudki nie są tylko przykrywką, a Nemezis, która odkrywa w sobie pierwiastek człowieczeństwa nie podjęła daremnego trudu w walce o siebie i nowy ład. Dlatego też do ostatniej strony w napięciu śledziłam losy diaboliki, a zakończenie, oprócz kilku drobnych szczegółów, było dla mnie satysfakcjonujące.

Cały czas piszę o "kilku szczegółach" i "pewnych momentach", bo po prostu inaczej zaspoilerowałabym pół książki, a tego nie chcemy. Ogólnie rzecz biorąc "Diabolika", jak widać, bardzo, bardzo mi się podobała, mimo to nie planuję sięgać po kolejne tomy, bo dla mnie ta historia skończyła się idealnie. No chyba, że autorka wymyśli coś jeszcze lepszego, jednak, jak wiadomo, drugiemu tomowi zazwyczaj trudno przeskoczyć sukces pierwszego. Tak, że tak. Z lekturą spędziłam bardzo satysfakcjonujące chwile, szkoda że w godzinach późnonocnych, jednak niczego nie żałuję! 

Big up!